Vrij Nederland

Ik zocht iets op de site van Vrij Nederland en klikte wat verder. Op zeker moment krijg ik de tekst 'De geschiedenis van Vrij Nederland' in beeld ('Over VN' onder de tab 'bij VN')

Daarin lees ik dat sinds het aantreden van Emile Fallaux als hoofdredacteur het blad terug wil naar de journalistieke diepgang. Of zoals ze het zelf zeggen: "weg van de hitsigheid van de dag en terug naar de diepgang"

Ter illustratie van de ontwikkelingen die het blad sinds de oprichting in 1940 heeft doorgemaakt staan aan de rechterzijde van de tekst een viertal covers uit het verleden afgebeeld. Een uit de oorlogsjaren, een gestencild of getypt blaadje, een uit de jaren zeventig of tachtig toen het blad op krantenformaat verscheen, en twee van recentere decennia.

Wat opvalt rechts is dat de cover langzamerhand een verschuiving vertoont van tekst naar beeld, en uiteraard van zwart wit naar kleur. De vroege Vrij Nederland is een en al tekst, voorzover er beeld is zou je de opmaak van de naam van het blad daar misschien nog onder kunnen scharen, maar voor de rest is het tekst, tekst, tekst. De zeventig jaren variant bevat veel tekst. De artikelen beginnen gewoon nog op de voorpagina. Wel drie kleine foto's en een flinke tekening. Maar het gros van deze opmaak is gereserveerd voor letters, twee kolommen links met o.a. inhoudsopgave van deze editie, en vier kolommen tekst van het hoofdartikel. Dan een voorkant uit (ik schat) de late jaren tachtig of de jaren negentig: vier kleine foto's en vier grote foto's. Op die foto's hoofden, onder die foto's tekst, laten we zeggen de kop van het artikel, of soms zelfs daar een kreetachtige samenvatting van, zoals 'Marcel en Joop' . De variant van een jaar of vijf terug is een voorkant waar de gehele voorkant gevuld wordt met een (getekend) hoofd. Daaroverheen nog wel een wegklapbaar flapje (met de breedte van een halve pagina) waarop informatie over de artikelen van deze week.

Nee, dan de voorkant van deze week, van de nieuwe VN, zeg maar. Van de VN die "weg van de hitsigheid van de dag en terug naar de diepgang" is. Die ziet er zo uit:












Het stukje 'De geschiedenis van VN' besluit met de volgende woorden: "Het blad blijft geëngageerd en geworteld in de strijd tegen onrecht die de pioniers er in 1940 toe brachten het blad op te richten."

Vandaag op mijn balkon

Beweer dan nog maar eens dat bloemen niét sensueel zijn.

Van DAF tot Them, van Stabat Mater tot Sham 69

In nog geen week tijd de 2e van Them gevonden, met Call my name erop (poosje terug gehoord bij Boogie Nights van Stoffer & Bentz en Alfred Koster, en sindsdien alleen maar gehoord dat deze waarschijnlijk ook nog wel in de serie heruitgaves van Van Morrison opgenomen zou worden maar nu niet leverbaar is); The Convincer van Nick Lowe, Stabat Mater van Vladimír Godár met Iva Bittová (wonderlijk mooi) en (voor het evenwicht zullen we maar zeggen) ook That's Life van Sham 69 en de 1e van Eddie and the Hot Rods (en wat klinkt die goed! Wat klinkt die geweldig goed! En wat swingt het, wat is het heerlijk dwingend en opwindend. Om luidkeels mee te zingen. Het is dat ik een koptelefoon ophad anders was ik de hele Waaghals doorgegaan). En dan ook nog een goedkope uitgave van The heart of the Congo's. En o ja, DAF. Ook al een poosje naar op zoek. Niet leverbaar, zelfde verhaal. Maar bij De Waaghals was hij er gewoon. Geweldig!

Plaatjes draaien en lobelia's

Vandaag laat opgestaan. Op het balkon bezig geweest, bloeiende plantjes overgezet in grotere potten, uitgebloeide, bijna dode planten in een aparte plastic bak samengevoegd. Ze mogen daar nog even vegeteren, bedenken of ze echt dood willen of misschien nog een tweede leven ambiëren. Ik geef ze de tijd.


Ondertussen stond de radio aan. Plaatjes Draaien op Radio 6, eindelijk weer eens muziek die me niet van a tot z bekend voorkwam. Vreemde geluiden, interessante klanken, en er werd ook nog leuk over verteld. Het euvel van Plaatjes Draaien (een programma tussen 14 en 16 uur, waar elke werkdag een gast komt vertellen over de leuke plaatjes die hij meegenomen heeft naar de studio, af en toe afgewisseld met de muzikale keuze van de presentator) is dat het op zeker moment langs je heen gaat. Hoe ze het voor elkaar krijgen weet ik niet, er wordt redelijke gevarieerde muziek gedraaid (jazz, pop, singersongwriterwerk), maar op een of andere manier past het allemaal in een stramien: brave, ongevaarlijke, redelijke aangename, goed in het gehoor liggende, niet al te mainstream klinkende muziek. Vandaag was het anders, dankzij de gast Pascal Plantinga. De presentator werd er zenuwachtig van, zo leek het. Hij vroeg zich meermalen af of de luisteraar dit wel aan kon. Mijn antwoord is: JA

Korfbal

Vanavond kwam ik tijdens de wandeling naar huis weer langs het veld van Swift. Maandag werd er getennist, vanavond was er een clubje aan het korfballen. Ik dacht aan mijn voornemen om weer eens wat lichaamsbeweging te hebben. Wandelen en fietsen doe ik genoeg, maar georganiseerd wat dieper ademhalen en zweet tevoorschijn toveren heeft toch ook wel wat. Zeker anderhalf jaar terug stond er een oproep in het buurtkrantje van de korfbalclub. Vooral bij de senioren konden ze nog wel wat nieuwe mensen gebruiken. Hmm... buitenlucht... lekker dichtbij... hmm. Zo mijmert een mens wat af over de mogelijkheden die hij meent te hebben.
Vanavond dacht ik dus " ik zou ook even het terrein op kunnen lopen en informeren of ze nog mensen zoeken, en hoe dat dan in zijn werk gaat". En ik liep door.
En realiseerde me vijftig meter verder "als ik het nu weer bij een voornemen laat weet ik wel weer hoe het gaat, dan herinner ik me dit voornemen over een paar maanden, en koppel ik er misschien weer een nieuwe aan vast"
Ik keerde om, keek bij het hek wie in aanmerking kwam om door mij aangesproken te worden, koos voor een oudere heer die in gesprek was met een jonge dame, benaderde de beide sprekers behoedzaam, ook in verband met een forse hond die op me af kwam lopen, bleef even beleefd glimlachend naar de wereld staan kijken en zag toen een barman in de kantine die het niet al te druk leek te hebben en liep op hem af. Hij vroeg me of ik wedstrijdlid wilde worden of recreatief lid. Dat laatste leek me wel wat. Hij verwees me naar een clubje ouderen die in een hoek van het veld met niet al te gestroomlijnde bewegingen veel plezier leken te hebben in een potje korfbal.
Om een lang verhaal... volgende week mag ik als ik een paar gymschoenen meeneem meedoen met de recreatieve korfballers. Ik verheug me erg op recreatief korfballen!

Balken

Er staan stukken hout in de gang, en ook in de kast waar de cv-ketel hangt. Balken, met aan een zijde lange, smalle planken er aan vast geschroefd. Die planken waren ooit bedoeld om de dwarslatten op te laten rusten. Hoewel dwarslatten (sinds een jaar of wat een Herenleed-woord) niet de goed omschrijving is, het waren losse planken waar weer een hardboardplaat met gaatjes op lag, en daarbovenop een matras. Dat is lang geleden. Ik heb het over een huis aan de Karimatastraat, reeds lang gesloopt. Ik huurde dat voor 50 of 75 gulden, voor een maandje of zes. Toen moest ik eruit, naar de volgende woning van het Grondbedrijf. Lang geleden… ik heb daar oudjaar meegemaakt, en ook het bericht dat er doden waren gevallen bij de Europacupfinale. Ik had toen zelf geen tv, ik vernam het per telefoon(cel). Goed, toen ik daar in kwam stond daar dus een bed, een zelfgebouwd bed, achtergelaten door de vorige bewoner. En ik heb dat bed in gebruik genomen. Ik heb er twee matrasjes op gelegd (de matrassen die nog afkomstig waren uit het ouderlijk huis, matrassen die op mijn slaapkamer en op die van mijn zus jaren dienst hebben gedaan). Het moet '85 geweest zijn dat ik dat bed vond. Ik heb het later meegenomen naar volgende woningen, achtereenvolgens Kramatweg, Lindenstraat, Blankenstraat en naar het adres waar ik nu woon. Daar kreeg ik op zeker moment door mijn buurman zijn oude bedbak aangeboden. Hij had een nieuw Auping-bed gekocht en deed de bak weg. Ik heb de bak dankbaar in ontvangst genomen en heb het jarenlang meegesleepte zelfbouwbed weer uit elkaar geschroefd en het in de berging gezet. Tussen berging, gang en cv-kast zijn die balken de laatste jaren regelmatig heen en weer verplaatst. Ik had dan weer een idee, zag voor me dat ik de balken goed kon gebruiken voor een niet helemaal goed uitgedachte kastconstructie, en haalde de balken vast tevoorschijn. Om ze later, vaak lange tijd erna maar weer eens op te bergen. Vandaag kwam ik de balken weer tegen. Twee ervan zijn tegen een muur geschroefd in de cv-kast waar ze enkele uit de sponning gehaalde ruiten moeten beschermen tegen beschadigingen, één balkje staat ernaast, omdat die mooi tussen lichtknop en het deurkozijn past. De twee wat langere balken staan in de gang, waarschijnlijk zijn die een tijdje geleden tevoorschijn gehaald vanwege een van die plannen waar ik net over had. Op de plek waar ze nu staan staan ze toch snel al een maand of drie, denk ik. Het plan was dit keer iets met een soort boekenplankconstructie op twee meter hoogte, langs een van de muren in de gang. De balken bleken te kort. Dat klopt, realiseerde ik me nadat ik eerst even raar naar het meetlint had staat kijken die een kleine 1,90 meter aangaf. Ik heb ze ooit moeten inkorten omdat mijn bed niet paste in een alkoofachtige hoek van mijn toenmalige woning aan de Blankenstraat. Dat was ik kwijt, zoals ik die hele Blankenstraatperiode bij voorkeur niet al te lang door mijn hoofd laat gaan. Maar die balken heb ik dus nog, al 23 jaar. Die hou ik bij me, omdat ze ooit nog wel eens van pas konden komen. Bovendien vind ik het zonde om ze weg te gooien.

Bolletjes

Weken ben ik nu al aan het wachten op de fresia's en de tijgerbloemen. Die had ik volgens de aanwijzing op de verpakking zo'n 5 cm onder de grond gestopt. Nu ik die verpakking nog eens goed bekijk zie ik dat de onderkant van het bolletje max. 5 cm onder de grond moet, en niet het bovenkantje, zoals bij de door mij geplante bolletjes. Aangenomen dat ik een goede inschatting gemaakt heb van wat de onder- en de bovenkant is (anders is de bovenkant ver onder de maximaal toegestane diepte van 5 cm, die geldt voor de onderkant van het bolletjes, terechtgekomen, en dan ook nog ondersteboven) zit er dus veel te veel aarde bovenop. Ik weet niet hoe die dingen het signaal krijgen: ‘we gaan groeien!’ maar op zo'n diepte wordt het niks, daar ben ik inmiddels wel van overtuigd. Dus vanavond heb ik ze maar opgegraven en losgepeuterd en ze gelijk maar een nieuwe begrafenis gegeven, nu met nog veel meer twijfel over boven- en onderkant, maar wel met het bolletje vlak onder het aardoppervlak. Morgen ga ik gelijk kijken, en ik wil eigenlijk dat er dan een mooie groene stengel aan ontsproten is, of in ieder geval het begin ervan. De dagelijkse inspecties tot nu toe verliepen nogal teleurstellend, als er al iets opkwam op de plek waarvan ik dacht dat ik de bolletjes gezaaid had was het muur, je weet wel dat gezellige woekerkruid.
Mochten ze nou toch allemaal ondersteboven zijn beland hoop ik dat ze in ieder geval een beetje enthousiast wortels aan gaan maken en die dan maar zo sierlijk mogelijk boven de grond uit steken. Dan vergeef ik ze dat ze er geen bloemen aan maken.