vrijdag 25 juli 2008
Van DAF tot Them, van Stabat Mater tot Sham 69
In nog geen week tijd de 2e van Them gevonden, met Call my name erop (poosje terug gehoord bij Boogie Nights van Stoffer & Bentz en Alfred Koster, en sindsdien alleen maar gehoord dat deze waarschijnlijk ook nog wel in de serie heruitgaves van Van Morrison opgenomen zou worden maar nu niet leverbaar is); The Convincer van Nick Lowe, Stabat Mater van Vladimír Godár met Iva Bittová (wonderlijk mooi) en (voor het evenwicht zullen we maar zeggen) ook That's Life van Sham 69 en de 1e van Eddie and the Hot Rods (en wat klinkt die goed! Wat klinkt die geweldig goed! En wat swingt het, wat is het heerlijk dwingend en opwindend. Om luidkeels mee te zingen. Het is dat ik een koptelefoon ophad anders was ik de hele Waaghals doorgegaan). En dan ook nog een goedkope uitgave van The heart of the Congo's. En o ja, DAF. Ook al een poosje naar op zoek. Niet leverbaar, zelfde verhaal. Maar bij De Waaghals was hij er gewoon. Geweldig!
donderdag 3 juli 2008
Plaatjes draaien en lobelia's
Vandaag laat opgestaan. Op het balkon bezig geweest, bloeiende plantjes overgezet in grotere potten, uitgebloeide, bijna dode planten in een aparte plastic bak samengevoegd. Ze mogen daar nog even vegeteren, bedenken of ze echt dood willen of misschien nog een tweede leven ambiëren. Ik geef ze de tijd.
Ondertussen stond de radio aan. Plaatjes Draaien op Radio 6, eindelijk weer eens muziek die me niet van a tot z bekend voorkwam. Vreemde geluiden, interessante klanken, en er werd ook nog leuk over verteld. Het euvel van Plaatjes Draaien (een programma tussen 14 en 16 uur, waar elke werkdag een gast komt vertellen over de leuke plaatjes die hij meegenomen heeft naar de studio, af en toe afgewisseld met de muzikale keuze van de presentator) is dat het op zeker moment langs je heen gaat. Hoe ze het voor elkaar krijgen weet ik niet, er wordt redelijke gevarieerde muziek gedraaid (jazz, pop, singersongwriterwerk), maar op een of andere manier past het allemaal in een stramien: brave, ongevaarlijke, redelijke aangename, goed in het gehoor liggende, niet al te mainstream klinkende muziek. Vandaag was het anders, dankzij de gast Pascal Plantinga. De presentator werd er zenuwachtig van, zo leek het. Hij vroeg zich meermalen af of de luisteraar dit wel aan kon. Mijn antwoord is: JA
Ondertussen stond de radio aan. Plaatjes Draaien op Radio 6, eindelijk weer eens muziek die me niet van a tot z bekend voorkwam. Vreemde geluiden, interessante klanken, en er werd ook nog leuk over verteld. Het euvel van Plaatjes Draaien (een programma tussen 14 en 16 uur, waar elke werkdag een gast komt vertellen over de leuke plaatjes die hij meegenomen heeft naar de studio, af en toe afgewisseld met de muzikale keuze van de presentator) is dat het op zeker moment langs je heen gaat. Hoe ze het voor elkaar krijgen weet ik niet, er wordt redelijke gevarieerde muziek gedraaid (jazz, pop, singersongwriterwerk), maar op een of andere manier past het allemaal in een stramien: brave, ongevaarlijke, redelijke aangename, goed in het gehoor liggende, niet al te mainstream klinkende muziek. Vandaag was het anders, dankzij de gast Pascal Plantinga. De presentator werd er zenuwachtig van, zo leek het. Hij vroeg zich meermalen af of de luisteraar dit wel aan kon. Mijn antwoord is: JA
Abonneren op:
Posts (Atom)