Cupcakeje

Van de brug tegenover De Waag kwamen mij twee meisjes tegemoet, jaar of tien schatte ik ze. Een ervan droeg een dienblad met een stuk of twintig kleurige cupcakejes. " Meneer, mogen we u iets vragen?" "Jazeker!" Het ging om Young Africa, een microkredietproject en met de verkoop van de cakejes wilden ze geld ophalen voor dit project. Ze hadden het niet zelf verzonnen, het bestond echt. De cakejes en de meisjes ook. Ik haalde mijn portemonnee tevoorschijn en voor 1 euro was ik de trotse bezitter geworden van een van die zelfgemaakte cakejes. Op het glazuur aan de bovenkant was wat hagelslag te herkennen. Straks bij een kop koffie, dacht ik. Maar eerst brood halen, en eens goed ontbijten. Cakeje ging zolang in het voorvak van mijn schoudertas.
Enfin, zoals dat gaat na een goed ontbijt, dan ga je eens wat dingen doen. En daarna weer andere dingen. En je pakt je tas in want je moet naar Arnhem. Boeken, tijdschriften, een stuk krant, wat schone kleding want er ging gelogeerd worden, brood voor onderweg, fles water, paraplu. Het cupcakeje ontdekte ik in Arnhem weer, een stukje voor het Johnny van Doornplein. Het was wat platter geworden en het zat vooral nogal tegen mijn agenda geplakt. Voor het goede doel heb ik het toch maar losgepeuterd en opgegeten, voorzover het tenminste loskwam van de kaft.
Het smaakte zoet.