Beelden Papa Adama

Vraag me niet waarom de man zo heet (volgens mij legt hij het zelf wel ergens uit), het gaat niet om zijn naam - hoewel ik daar toch wel benieuwd naar was - het gaat om zijn beelden. Wat een kracht! Wat een karakter! Wat een goede plek voor deze prachtige beelden! En wat maken ze eenvoudig duidelijk wat het verschil tussen kwaliteit en prutswerk is. Ja, hier valt nog wel een boom over op te zetten, dat snap ik, maar dat ga ik niet doen. Voor de grapjassen, bespaar u de vraag, ik deel dit werk van Papa Adama in bij de eerste categorie.

Het begon met een paard en ik heb eerlijk gezegd geen flauw idee of dat een werk is van de genoemde Adama. Er staat een bordje voor met de tekst "Niet beklimmen" of een soortgelijk aanwijzing, dat is op deze foto vanwege de sneeuw even niet te lezen. Het staat voor de voorpoten (voorbenen?) van het paard. Dat paard staat er sinds de zomer. Het kan ook het voorjaar zijn geweest.

Staat er... er... staat op het landje, het restantje van het landje naast Artis. Voor het parkeerterrein van deze dierentuin. Restant, omdat dit hele gebied tussen dierentuin en het water van het Entrepotdok een jaar of tien geleden nog een mooi ruig gebied was, met woonboten bijna tot aan de Sarphatistraat, krakkemikkige bouwsels, een onverhard pad, struiken, gras, bomen. Ooit lagen er ook rails, die liepen door tot op het terrein waar nu het niet zo fraaie appartementencomplex tussen Plantage Doklaan en Plantagekade ligt (aan die rails linken ook weer allerlei verhalen en akeligs)

Dat landje, dat restant van het landje is een mooi klein gebiedje, net naast het voet- en fietspad tussen Plantage Kerklaan en Entrepotdok. Ik kwam er vaak langs. Zag een zelf- (maar door wie) gemaakt bankje verschijnen, zag er verscheidene bloemen omhoogschieten, een poging om kerstbomen een tweede leven te gunnen, en nu (van de zomer, of van het voorjaar) dus het paard. Er was iemand (een aantal mensen?) die zich om het landje bekommerde. Er werk van maakte. Iets goeds verrichtte.

En op zeker moment kwamen er beelden rondom het paard te staan. Of ze een voor een verschenen, of op een andere manier stapsgewijs weet ik niet, maar er stonden niet opeens vijf beelden rondom het paard, er zat tijd tussen.

Je ziet dat als je er langs fietst, je registreert dat. En op zeker moment besluit je af te stappen en het eens beter te gaan bekijken. En je ziet wat je al wist: dit is mooi, dit is van waarde. Dit gaat ergens over, al zou je bij god niet weten waarover. Dit is iets waardoor een mens zijn hersenen herschikt, een andere manier van kijken ervaart, deelgenoot wordt van iets, al weet hij nog niet van wat maar wel dat hij er graag deelgenoot van is.

Toen er vijf of zes (ik moet ze nog eens natellen) stonden bleek er ook een bordje te staan met een naam erop. Ik geef toe, het bordje doet afbreuk aan de romantiek. Het is mooier om iets zomaar, zonder reden te zien verschijnen, nergens een spoor van uitleg te vinden en het op zeker moment misschien ook weer kwijt te zijn. Dat doet pijn, het weer kwijt zijn, althans, het kan schrijnen. Maar het raadsel, de vraag (hoe? wat?) die daardoor in je geheugen aan dit stukje Amsterdam wordt geplakt is ook wel weer mooi. Je begrijpt dat iemand verantwoordelijk is, maar je ontmoet enkel de schoonheid, de verrassing, het tentoongestelde.

Ik heb de naam opgezocht en dat kunt u ook doen. Een geheim is het verder niet.

Iets van de romantiek mag dan weg zijn, de beelden zijn er niet minder om.

Het is al een poosje mijn dagelijkse route niet meer, maar vandaag was ik weer in de buurt. Onder alle weersomstandigheden kunnen ze me een moment van bevreemding/instemming/vreugde verschaffen. Vandaag lag er toevallig een beetje sneeuw. En dit zijn de foto's.