Treindagboek, woensdag 28 oktober 2020

woensdag 28 oktober 2020, trein 9:33 uur

Ochtend met veel licht, grote stukken blauw in de lucht. Fris. Niet al te veel mensen op straat, dat was wel te doen. Ronald en zijn vriendin kruisten mijn pad. Kwamen van het Kiekpad en staken over richting Volkenkunde.

Wat mussen die overvlogen bij de kegelbaan op de2e Binnenvestgracht.

Kijk mijn ogen uit vanaf mijn plekje bij het raam. Dankbaar voor het licht, de zon, de kleuren. Aalscholver op het gras met zijn vleugels wijd. Je ziet ze meestal zo op een tak, een lantaarnpaal, iets wat een flink stuk boven de grond uitkomt.

Stuk land met stro bedekt.

Er is een tijd geweest dat die huizen een antenne op hun dak hadden. Het is uiteindelijk geen gemis gebleken.

Twee heren op een fiets, in gesprek. Grijze sportkledij aan, fietshelm op. Zag eruit alsof ze nog aardig wat van plan waren. Op woensdag vrij, thuiswerken?

Tweede flat in Heemstede, niet de kantoorflat pal naast het station, is een flat met zeven woonlagen. Bovenop een gebouw met stalen wanden van golfplaat. Ruimte voor de machinekamer van de lift? Luchtverversing? Het is een oude flat, jaren zeventig of zo. Of er toen al mechanische ventilatie in een flat werd gedaan? Gebouw waarvan je plotseling denkt: wanneer gaat dat gesloopt worden? Ziet eruit alsof het niet echt meer mee kan.

Station Haarlem. Reclameborden boven perron 1. Ze zijn gemonteerd aan de gietijzeren spanten in de wand die verder vooral bestaat uit grote ramen met matglas. Erachter de schittering van de zon (die nog niet erg hoog staat). Bovenop de borden kleine ijzeren uitsteeksels, pinnen die niet enkel recht omhoog wijzen maar ook wijduit staan, zoals bloemstengels in een middelhoge vaas. De reclameborden verder leeg, enkel gevuld met grote vellen wit papier.
Het zonlicht, de kaders, het wit, het lege perron. Stilte, afwachting.

Zoals in een winkelstraat, ’s ochtends vroeg. Er zijn wat kratten en reclamemateriaal buiten gezet, Verderop een enkele fiets tegen de gevel. Geen mens te zien, zonlicht dat de straat vult, lange schaduwen werpt achter het weinige dat de baan van het licht breekt, opwarmt, stuitert.
 

Treindagboek, 2 september 2020

 Woensdag 2 september 2019, trein 7:03 uur

Vol tarief, dat valt na twee maanden voordelig reizen even tegen.

Mussen op de hoek bij de fietsenstalling, onder het Vietnamese snackkraampje. Verderop bij de brievenbus plotseling twintig weghippende vogeltjes.

Koude ochtend. Dun zomerjack ging best, maar de handen werden wel koud. Om en om in een broekzak gestoken, een envelop in de vrije hand.

Een zonnebloem aan de kade van de Oude Vest. Meter hoog ongeveer. De bomen die er staan hebben wat vrije grond rondom de stam, daar zetten mensen soms plantjes in. Als zo’n boom tussen parkeerplaatsen in is staat er vaak een stalen rek omheen, cirkelvormig. Een dikke ronde buis eigenlijk die op vier poten (zelfde soort stalen buis) staat. De zonnebloem was er trouwens buiten gegroeid, had er geen steun aan. Stond nog wel behoorlijk rechtop.

Twee eenden of ganzen boven de bollenvelden, een blauwe ochtendlucht als achtergrond.

Er werd nu wel stevig doorgewerkt in het bloemenveld net voorbij Vogelenzang. Man of vijf, zes, allemaal in het groen. Een soort regenpakken in kaki-groen leken het. Stengels van bijna een meter hoog met witte bollen erop. Zuidenwindlelie?

Net voorbij de waterzuiveringsinstallatie een wit waas boven de velden, hier en daar een wolkensliert die omhoog waait, ondanks de bijna-windstilte. Een paar van de paardjes die erin staan lijken verbaasd om zich heen te kijken.

Jongen van een jaar of acht in sportkledij komt coupé binnen, twijfelt waar hij zal gaan zitten. Besluit de bank voor me te nemen. Zie hem geïnteresseerd naar buiten kijken, naar beneden, naar de rails, naar verderop, neus bijna tegen het raam.

Mooie oranje zon boven de horizon net, prettig licht. Je kon er toen nog naar kijken, zonder ogen dicht te hoeven knijpen. In Haarlem, staat hij boven de huizen rechts, een stuk krachtiger nu, geel-oranje.

De kerk die je dan links voor je ziet, net na de laatste kromming van het spoor. Waarschijnlijk de kerk die hoorde bij dat gigantische kloostercomplex dat een jaar of twintig geleden nog te vinden was ten noorden van het station, op zo’n tien minuten lopen. Ooit ontdekt toen ik, om wat reden dan ook, daar op zoek was naar een platenzaak.

Vind het al weer te druk in de coupé, stapte net iets van vier mensen in. Nu in totaal acht, op een capaciteit van 34 stoelen. Normaal gesproken zou je het hebben over lekker leeg of bijna leeg.

Overal zon, nu verblindend. Weerkaatsend op de aluminium daken van de onderhoudshallen van de NS, strepen en vegen tonend op de ramen.

Ook boven de sloten hier wolkensluiers, nevel. Ook bewegend, slierten ervan. Nog steeds op het oog windstil. Misschien de thermiek, de opwarming die het doet wervelen, traag doet opwaaien? Ook hier niet de gehele deken van nevel die beweegt, uiteinden ervan, delen.

Het opkijkend hoofd

 
Mijn halve platencollectie, en alle voorpret,
het enthousiasme bij de eerste tonen,
het instemmend getap met de schoenen,
het ingehouden roffelen, trommelen,
het soms met moeite niet luidkeels gaan zingen
of een langgerekt “Jááá!” uitstoten.

Je kan zeggen: dan heb je het over muziek,
muziek waar je van houdt.

Dat is wel zo, maar die muziek
is enkel voorwaarde, ingrediënt.

Waar het om gaat is de entourage,
de atmosfeer, de plek waar je naar toe kunt gaan.

Dan heb ik het over Get,
Get Records op de Utrechtsestraat.

De begroeting, het binnenstappen,
dat opkijkend hoofd in de hoek van de zaak,
de glimlach, die halve grijns van hem,
en je weet dat je welkom bent,
dat je hier moet zijn, dat het goed is

dat je aanwezig bent.


   - - -


De oorspronkelijke tekst stamt uit april 2003. Een dag na de begrafenis geschreven. Het gaat over een platenwinkel, het gaat over de man die daar bij hoorde. Niet als meubilair, maar als iemand die mede(*) het karakter ervan bepaalde.
Ik heb de tekst al vele malen in handen gehad, er iets aan gewijzigd, iets verbetert, en later weer ‘terugverbetert’. Woorden verplaatsen, doorhalen, toevoegen, dingetjes uitproberen. En op zeker moment tot de conclusie komen dat het geen gedicht gaat worden.
Maar omdat ik het ook als een klein portretje zie, een lofzang en een poging tot onderzoeken hoe die waardering in elkaar zit, dan maar als een soort verlaat i.m. voor Arie, wiens achternaam (Romeijn) ik toen niet eens kende.

*In die tijd was Get voor mij de winkel van Arie en Paul. Zijn compagnon van toen kom ik af en toe nog wel tegen, en dat is goed.