Vrede is kijken naar vliegjes in het zonlicht

Heb één bloemlezing die door Hans Groenewegen is samengesteld, de titel daarvan ´Vrede is eten met muziek´ is naar een gedicht van Lucebert. Vorige week op het stukje lopen naar mijn werk, over een Amsterdamse gracht, zag ik in gedachten opeens het gezicht van Hans Groenewegen voor me. `Aardige man` dacht ik. Dat denk ik bijna altijd als ik aan Hans Groenewegen denk. Die kwalificatie kan ook nog alle kanten op, bij hem gaat het om waardering, grote, stille waardering. Instemming.
Op mijn werk, dezelfde dag of een dag erna, sla ik de nieuwe Awater open en lees dat Hans ernstig ziek is, aan zijn laatste dagen bezig is.


Sinds ik het cameraatje heb waarmee ik dit soort filmpjes maak, filmpjes waarin heel weinig gebeurt, je de wind wat afgewaaide bloesemblaadjes heen en weer ziet bewegen, je een fietser of voetganger voorbij hoort komen terwijl je naar die bloesemblaadjes kijkt, sinds ik dit soort piepkleine filmpjes maak komt de naam van Hans zijn bloemlezing weleens in me boven: ´Vrede is eten met muziek´. Vrede is... Dit dus al voordat ik die Awater opensloeg, en voor het overlijdensbericht van deze week.