vrijdag 18 december 2009

Beelden Papa Adama

Vraag me niet waarom de man zo heet (volgens mij legt hij het zelf wel ergens uit), het gaat niet om zijn naam - hoewel ik daar toch wel benieuwd naar was - het gaat om zijn beelden. Wat een kracht! Wat een karakter! Wat een goede plek voor deze prachtige beelden! En wat maken ze eenvoudig duidelijk wat het verschil tussen kwaliteit en prutswerk is. Ja, hier valt nog wel een boom over op te zetten, dat snap ik, maar dat ga ik niet doen. Voor de grapjassen, bespaar u de vraag, ik deel dit werk van Papa Adama in bij de eerste categorie.

Het begon met een paard en ik heb eerlijk gezegd geen flauw idee of dat een werk is van de genoemde Adama. Er staat een bordje voor met de tekst "Niet beklimmen" of een soortgelijk aanwijzing, dat is op deze foto vanwege de sneeuw even niet te lezen. Het staat voor de voorpoten (voorbenen?) van het paard. Dat paard staat er sinds de zomer. Het kan ook het voorjaar zijn geweest.

Staat er... er... staat op het landje, het restantje van het landje naast Artis. Voor het parkeerterrein van deze dierentuin. Restant, omdat dit hele gebied tussen dierentuin en het water van het Entrepotdok een jaar of tien geleden nog een mooi ruig gebied was, met woonboten bijna tot aan de Sarphatistraat, krakkemikkige bouwsels, een onverhard pad, struiken, gras, bomen. Ooit lagen er ook rails, die liepen door tot op het terrein waar nu het niet zo fraaie appartementencomplex tussen Plantage Doklaan en Plantagekade ligt (aan die rails linken ook weer allerlei verhalen en akeligs)

Dat landje, dat restant van het landje is een mooi klein gebiedje, net naast het voet- en fietspad tussen Plantage Kerklaan en Entrepotdok. Ik kwam er vaak langs. Zag een zelf- (maar door wie) gemaakt bankje verschijnen, zag er verscheidene bloemen omhoogschieten, een poging om kerstbomen een tweede leven te gunnen, en nu (van de zomer, of van het voorjaar) dus het paard. Er was iemand (een aantal mensen?) die zich om het landje bekommerde. Er werk van maakte. Iets goeds verrichtte.

En op zeker moment kwamen er beelden rondom het paard te staan. Of ze een voor een verschenen, of op een andere manier stapsgewijs weet ik niet, maar er stonden niet opeens vijf beelden rondom het paard, er zat tijd tussen.

Je ziet dat als je er langs fietst, je registreert dat. En op zeker moment besluit je af te stappen en het eens beter te gaan bekijken. En je ziet wat je al wist: dit is mooi, dit is van waarde. Dit gaat ergens over, al zou je bij god niet weten waarover. Dit is iets waardoor een mens zijn hersenen herschikt, een andere manier van kijken ervaart, deelgenoot wordt van iets, al weet hij nog niet van wat maar wel dat hij er graag deelgenoot van is.

Toen er vijf of zes (ik moet ze nog eens natellen) stonden bleek er ook een bordje te staan met een naam erop. Ik geef toe, het bordje doet afbreuk aan de romantiek. Het is mooier om iets zomaar, zonder reden te zien verschijnen, nergens een spoor van uitleg te vinden en het op zeker moment misschien ook weer kwijt te zijn. Dat doet pijn, het weer kwijt zijn, althans, het kan schrijnen. Maar het raadsel, de vraag (hoe? wat?) die daardoor in je geheugen aan dit stukje Amsterdam wordt geplakt is ook wel weer mooi. Je begrijpt dat iemand verantwoordelijk is, maar je ontmoet enkel de schoonheid, de verrassing, het tentoongestelde.

Ik heb de naam opgezocht en dat kunt u ook doen. Een geheim is het verder niet.

Iets van de romantiek mag dan weg zijn, de beelden zijn er niet minder om.

Het is al een poosje mijn dagelijkse route niet meer, maar vandaag was ik weer in de buurt. Onder alle weersomstandigheden kunnen ze me een moment van bevreemding/instemming/vreugde verschaffen. Vandaag lag er toevallig een beetje sneeuw. En dit zijn de foto's.

dinsdag 15 december 2009

De schoorsteen

Sinds ik hier woon zijn ze die schoorsteen aan het opknappen. Hij wordt mooi uitgelicht, dat ziet er best aardig uit 's avonds. In het begin viel me op dat er mannetjes op liepen. Niet op de schoorsteen zelf, maar op de ring die er omheen zat. En die ring kwam telkens hoger te zitten. Ik denk dat ze met de verlichting bezig waren of met de steentjes, de voegen een beetje bijwerken. Dag in, dag uit, werd er iets gedaan op die ring, die om de schoorsteen zat. En nu is die af, die ring waar ze opliepen, waar ze op aan het werk waren die is er niet meer.

En het gekke is, hij rookt weer. Sinds gisteren zie ik rook uit de schoorsteen komen. Terwijl het industrieel monument waar hij bij hoort toch echt niet meer als industrie fungeert. Zo is mij verteld. En ik dacht zelf ook al zoiets geconstateerd te hebben. Maar hij rookt weer. Hij doet het weer, zou je kunnen zeggen.

woensdag 10 juni 2009

Fairport Convention op Bilzen

Kom zojuist tot de conclusie dat ik Fairport Convention een keer heb zien optreden. Toch een redelijk legendarische band. Ik kan me er niets van herinneren, ik kan me er absoluut niets van herinneren. Maar ja, dat jaar ook The Jam, Blondie, Gruppo Sportivo en Herman Brood op het programma. Van de eerste drie heb ik nog fotootjes, en - wie weet - mede daardoor dat ik me die optredens wel meen te herinneren. En zat Brood toen niet weer even een paar weken in de gevangenis? Ik weet het echt niet meer.
Jammer, ik zou wel ergens vanonder de zoden van mijn geheugen plotseling wat muziek willen horen opklinken, Lademachers akkoorden of de schurende stem van Richard Thompson...
Aah...! (drie minuten 'historisch' onderzoek later) ... Thompson zat niet eens in die band, die was er al in 1970 mee opgehouden. Geen wonder dat ik me er helemaal niks meer van kan herinneren.

woensdag 3 juni 2009

Voorjaar op mijn balkon

De margrieten doen het goed, gaan mooi open als de zon schijnt. Vanochtend zag ik ze rond een uur of negen nog staan met gesloten bloemen. Een uurtje later scheen de zon en waren ze aan het ontwaken. Zo zag dat er ongeveer uit (en klonk het).
De zon werkte helaas niet de hele tijd op volle kracht mee.

maandag 13 april 2009

Samen de crisis te lijf - 1

De FNV stuurde mij een brief. Ze willen graag dat ik mij uitspreek. Het gaat over de crisis ("Het zijn barre tijden, de economie holt wereldwijd achteruit"). Men laat mij weten dat er sinds 25 maart een sociaal akkoord is, een akkoord "om trots op te zijn".
Men vervolgt met: "Dankzij fors verzet van de FNV blijft de AOW-leeftijd op 65 jaar als we voor oktober met een goed alternatief komen." Dat lijkt een simpele zin, maar wat staat er nou eigenlijk? Wat zijn goede ideeën en wie gaat dat beoordelen? En is de FNV in staat om met goede ideeën te komen? En, los van de vraag of de FNV er mee zal komen, bestaan die goede ideeën überhaupt?

Enfin, de FNV wil graag van de leden weten wat zij van het bereikte akkoord (met regering, de werkgevers en andere vakcentrales) vinden. Zij stelt de vraag: "Steunt u de gemaakte afspraken?", en vraagt de leden om daar met een simpel ja of nee op te antwoorden.
Om misverstanden te voorkomen laat de FNV aan de leden weten (van wie zij tenslotte graag de mening wil horen) dat:

"'Ja' tegen deze afspraken betekent: 'Nee' tegen AOW naar 67.
'Ja' betekent bescherming van werknemers tegen werkloosheid.
'Ja' betekent bescherming van koopkracht voor werkenden, gepensioneerden en uitkeringsgerechtigeden.

'Nee' tegen deze afspraken betekent een vrijbrief voor het kabinet om zijn gang te gaan.
'Nee' betekent verdieping van de crisis, meer werkloosheid en aantasting van de koopkracht. "

Dat wordt een lastige afweging, dat zie ik nu al.